Deux viers un' fais s'en allaient en vyiage, Ch'était à un'vendue, un mio au lyien, Ch'en'tait deux à t'chi lé langage, Couôtait hardi - y né disaient presque ren! Lus bouoche restait tréjous frumée Comme l'est un "dampeur" dans ch'imnée. Mais v'la t'y pon qu'à la fin, En pâssant lé long d'un gardin, Sé fit yieun à l'autre:- “V'là dé belles fèves!” Lé parchonnyi n'en bouôgi pon les lèvres Qué quand y'ls eurent marchi un mille ou pus: “Vaire d'jià.” y rêsponnit, “et ben côssues!” A Vous, JEAN DES RUETTES.
|
Viyiz étout: